Anna Davtyan

Literature (Armenia)

Ինքնամեկուսացում

Մթության մուգ թասը կործվել է երկրի վրա։ Լուսինը երկար մանել է գիշերվա երեսները։ Վանել է արեւը։ Բարակ գիշերվա մեջ սոսափում են դիմացի կիսատ-պռատ շինությունները։ Յասամանի թուփը մանրամասն էտել են, ավելի է տարածում իր թաց բույրը։ Օդը մնչում է։ Ինչ-որ տեղ՝ աստղերի մեջ կանգնած է Լիպարիտի քարե գարաժը՝ շրջապատված մետաղական ավտոտնակների սուրտանիք քոլոզներով։

Հանել դիմակները պատուհաններից, նստել օրվա բերածի մեջ, սպասել։ Մտածել զինվորի մասին ու նրա գիշերային դիրքապահության։ Հավանաբար լուսնին է նայում, ոչ վտանգներով լի գեղադիտակին, որ պատկերներ է ծնում։ Հետո հետ քաշել վարագույրը, արժանանալ ծանոթ տեսարանին։ Լարերը խեղդում են լապտերի սյունը։ Մեկը լվացք է փռել՝ գնալով փոքրից մեծը։ Փոքրիկ, խոցելի գեղագիտություն՝ նման վիրուսի շնչող-չշնչող մարմնին։ Երեւի կարեւոր է գեղեցիկ անել։ Լապտերի լույսն ընկած է հետեւի պատին, որի դիմաց մշուշված-կանգնած են ծառի պղտոր ճյուղերը։ Ծնում են գարունը իրենց դողահար, փոթփոթուն մարմնից։ Մի քիչ հեռու՝ մեկ այլ շենքի փակուղում մեկուսի նստած են մարդիկ՝ ամեն մեկն իր լուսամուտի ուժասպառության մեջ։ Սպասում են ու հեռուստացույց են նայում։ Էկրանին հաճախ հայտնվում է Քովիդ-19 կապույտ գնդիկը։ Մարմին ու ձեռքեր ունի՝ ապստամբող, աճող։ Շարժվում է նաեւ այս գիշերվա միջով ու արտածում է իր մթաբեր ուղիները։

Ինչ-որ տեղ շուն է հաչում։ Կողերը կպել են իրար երեւի։ Թողնված են օրերի մեջ մաքառելու։ Հուսահատ, աչքաթող գառներ։

Եթե կորցնեմ նրան, սիրտս կկոտրվի։

Ծառերը հուշ-հուշ բողբոջներ են նետում։ Գարնան չմաշվող գագաթներ։ Երկվորյակ, իրար նման օրեր՝ հույսի ճիրաններով։ Վանականի սենյակներ՝ լցված մարդկանցով ու հազով։ Խռպոտ տերեւներ՝ դեռ անցած տարվա եղանակներից։

Խոտերի մեջ բույն է դրել դուրսը։ Որ թռչուններինն է ու ոչ մեկինը։ Ձեռքս տանում եմ գիշերվա զարկերակին՝ մարելու լույսը։

Եթե կորցնեմ նրան, սիրտս կկոտրվի։

Ներկայից անջատված փողոց՝ վրան թեթեւ կրակներ լուսարձակների։ Ստվերները՝ մաղված մայթերին։ Տեղաշարժման թերթիկ։ Սերը թռչուն է։

Before the extraordinary sun these days,
the blue messages of the commandant,
the darkness
and sex of BTRs,
the memory of your avoiding lips,
and the clearness of your forehead,
I feel myself a
blossoming flower of pepper.

Anna Davtyan is a writer, translator, and photographer. Author of the poetry collection – Book of Gratitude – she also translated works of numerous renowned Beat Generation and many other writers.

Her dramaturgy piece on the theme of Genocide, A Shipload of Carnations for Hrant Dink, was staged at Krefeld and Monchengladbach, Germany. Right now, she is working on a soon-to-be-published novel Khanna.