Պաշարված հայելիների սենյակում մենախոսում եմ արտացոլանքիս հետ. ինչ-որ հատուկենտ բառեր, որ չեմ հասցրել ասել անցյալում: Ես հավատում եմ միայն արտացոլանքիս անխորտակելիությանը, նա ծաղրական ժպտում է,  ասես շնորհակալություն հայտնում աճապարված եզրահանգման համար:

 

Ցուցամատով հպվում եմ հայելուն, թողնում մատնահետք` իբրև արտացոլանքս շոշափելու իրեղեն ապացույց: Իմ բացակայության ակնթարթներին հայելին անդրադարձնում է ճերմակ անկողինը ու մի քանի գրքեր: Մի˚թե պրն. Մուզիլը ճշմարիտ է` մենք ծնվում ենք հիվանդանոցում, մեռնում` հիվանդանոցում և արդար կլինի, եթե ապրենք հիվանդանոցում: Ավարտը մարդու մեջ է, ով սավանով ծածկում է հայելին` հոգու արտացոլանքը կանխելու համար:

​

 Սենյակում դրված են լուռ դիմակներ, ձեռնոցներով լի փաթեթներ: Մի ժամանակ ազնվականները դիմակահանդեսների ժամանակ դեմքը թաքցնում էին ժպտուն դիմակներով, որպեսզի անճանանչ մնան միմյանցից: Իբրև վստահության նշան կանայք հանում էին մինչև արմունկները հասնող ձեռնոցները և թույլ տալիս համբուրել ձեռքը: Ձեռքերը օճառով լվանալ, ձայնում է հեռուստացույցը, պարտաճանաչ կրել դիմակներ, որովհետև համաճարակ է: Թաքնվել, շուտափույթ թաքնվել մարդկանցից:

​

Մինչ մեկուսանում ենք, բակերում թղթախաղ են խաղում միայնակ ծերունիները. նրանք տանուլ են տվել ողջ ժամանակը: Աստիճանաբար ծնվում են կղզիացած բառեր ու մեկուսի երեխաներ, լքված քաղաքներ են առաջանում, որ անցնելու են պատմության գիրկը:

​

Արշալույսին կրկին բացվում է բողբոջը, ծառն անմեղ ծաղիկ է տալիս ու ճյուղերը նայում են արևելքից եկող մեղմ քամիներին: Ինչպես հնում, այսօր էլ ազատորեն բուրում են մարտական ձնծաղիկները, և  բույրն օդանցքից թաքուն լցվում է թե’ հին թե’ նոր, հայտնի ու անհայտ կղզի - ապաստարանները: Ես մոտենում եմ պատուհանին, խոր շնչում եմ` ազդարարելով նոր օրվա սկիզբը ու պաշարված հայլեիների սենյակում տարածվում է ներապրումների բույրը:

23.04.2020թ.